دیروز بالاخره سفر 9 روزه امام خامنه ای کبیر به کرمانشاه پایان یافت این چند روز شاهد جلوه هایی از رحمت و الفت الهی در بین مردم مومن و مسلم و رابطه عمیق امام و امت بودیم. این تصاویر انقدر واضح و گویا بود که سه دسته از انسانها را متاثر کرد اول حلقه دوستان که شاد شدند و امیدوارتر و دوم دشمنان که غضب و کینه شان بیشتر شد-که انشاالله با همین کینه و غضب بمیرند-و سوم مستضعفین عقیدتی ،افرادی که نه غضب دارند و نه تولای جدی،این وسط مرددند و بااین تصاویر البته به خیل دوستان نزدیکتر می شوند و یا می پیوندند پس لازم است و شایسته که خدا را بخاطر دیدن این زیبایی ها شکر کردو شکر.

الهی شکر شکرا شکر شکرا....

اما شکر دیگری لازم است و ان هم بخاطر به هلاکت رسیدن خونریزی مستبد قذافی ملعون ،که زمین از لوث حضور یکی از شیاطین الانس رهایی یافت. وقتی صحنه های اخر زندگی او را دیدم که با چه حقارتی  و پستی ای که از تمام وجودش داد می زد و التماس می کرد که او را نکشند.انگار نه انگار که تا همین چند ماه پیش خدم و حشمی داشته، گردانهای فدایی داشته و خود را پادشاه پادشاهان و امیر امرای عرب شمال افریقا می نامیده ولی امروز دیگر در حضیض محض است نه فرزندانی برایش مانده اند که او را تشییع کنند و نه دوستی و یاوری  که برایش مقبره ای بسازند و یادش کنند. این صحنه ها را وقتی دیدم به ناگاه به یاد سرگذشت حاکمانی در دل تاریخ که برای کسب قدرت و یا حفظ ان با مخالفین خود می جنگیدند و با همه شوکتشان نابود می شدند افتادم مثل اخرین پادشاه هخامنشی و یا ساسانی و خیلی های دیگر.فکر نمی کردم در این دوران جدید حاکمی اینگونه مفتضح به پایان کارش برسد و انرا با چشم ببینم.باز خدا را شکر.

اما ایکاش قذافی نمی مرد حتما حرفهای زیادی برای گفتن داشت از امام موسی صدر،از روابط ویژه با غرب،از غارتها و خیانتهای به مسلمین،از ارتباط ویژه اش با طیف قدرتمند اصلاحات ایران و خیلی چیزهای دیگر.ولی چه می شود کرد که اینها را با خود به زیر خاک برد و در تاریخ شاید دیگر ثبت نشود.